hiçbir kıyafet yakışmıyor, pabuçların hepsi sıkıyor, yüzükler bol geliyor.
saçımı asla doğru yerinden ayıramıyor, dişlerimi düzgün fırçalayamıyorum.
ne duyduklarım yeterince komik, ne de gördüklerim yeterince trajik..
yokuş aşağı yuvarlanıyorum yine, bu kez daha büyük bir felakete..
ellerime baktığımda, parmak uçlarımdan yok olmaya başladıklarını görebiliyorum.
fakat bu, her sabah aynı güne uyanıp, her gece aynı derecede yorgun uyumama mani olmuyor.
ezbere konuşmaktan sıkıldım.
ve bu ergen tragedyalarından..
son olarak;
"aysel git başımdan"..
