mon amour

o kadar çok parçaya ayrıldı ki kalbim, bir araya getirip sevemiyorum seni.

banktayım,

gün doğsun diye bekliyorum. gün doğumları ilgimi çekmez aslında, batımlarına ise aşığım.

dolapta bulup yediğim, ekşimiş haşlanmış mısırın zarı var dişimin arasında, tek düşünebildiğim o. neredeyse orada olduğuna sevineceğim, aklımı meşgul ettiği için. saçlarım yağlı, t-shirtüm delik, sivilcelerim azdı, şeytan tırnağımı yoldum, sızlıyor o da. kusursuz bir pejmürdelik. yorgun muyum? o da garip bir duygu, yüzü olmuyor insanın dolu dolu yorgunum demeye ama yorgunum ya, bal gibi (dur hadi iyice saçmalayalım) buz gibi yorgunum.

doğru şarkıyı bulup dinleyeceğim derken oniki dakika oyalandım, arada doğdu gün. böyleyim ben, hakkıyla yapacağım derken, şeyleri hep kaçırdım. her-şeyleri..

ne ki bu “ilk ışık” muhabbeti?! garip puslu bi gökyüzü.. bank da ıslaktı, kıçım sırılsıklam. yürüyüşe çıkacak ilk yaşlıyı bekliyorum, düşerler şimdi. 

evet

 çünkü var bu, maalesef.. 

deniz dalgalı, kayalar keskin, rüzgar falan da hep.. 

bu var. bu kavga-gürültü, bu kırıklar, morluklar hep oldu ve olur.. 

kabalık, bencillik çokça, hem de sürekli. 

ben..

ben direnmiyorum. ne sana, ne tüm bunlara. izin veriyorum daha çok. yık beni, ne bileyim kır, yağmala.. 

daha ne olabilir ki?! 

çünkü var bunlar hep. ben, biz, nefes yok. 

böyle, maalesef.

boktan tarihime bir not daha

"bol şans" dedi en son bugün, bana bundan sonrası için bol şans.. 

ben hep kalkışıyorum, deniyorum, ekseriyetle yanılıyorum, "dur" diyen bi iç sesim yok maalesef, hep hareket ediyorum. belki bu yüzden 'iyi'nin radarına giremiyorum, 'doğru'nun görüşü dışında kalıyorum ya da kim bilir, ancak böyle akışı yakalayabiliyorum. korkarım arpa boyu yol gidemedim bu yüzden, zaman geçiyor yalnızca. en son ne zaman mutluydum hatırlıyorum, çok iyi hatırlıyorum. yüreğimin o köşesi yanıp sönmeye başlıyor düşündükçe, sana değen sağ omzum ısınıyor ve tabii ki gözlerim doluyor. neşem o anda kaldı, en son evden çıkarken unuttum, neşem sende kaldı. 

ama konumuz bu değil. bu konu artık hiç bizim değil.

herkese "olacak" diyorum, "bu kez olacak!". çok tedirginim oysa, bi hesap hatası var muhakkak yine, doğrusu -pek- hesap yok. ama yoruluyorum, evdeyim ve çok yoruluyorum. 

biliyosun di mi,

biz karşılaşamayız bile..

ben böyle beklerken aslında..

yani biz aslında bir daha hiç..

yani biliyosun di mi,

ben senden haber bekliyorum.

biliyorum, çok çok zamanlar geçti, çok çok yaşandı arada.. 

evet, duruyor eteğimizdekiler ve belki gerek olmayabilir dökmeye..

ama biliyosun di mi?

bilmiyosun.

bilsen..