caol ila

bugün yürüyordum öyle, sakin bir moda turuydu.. köşkün sokağında biri omzuma dokundu, dönüp genç kadının yüzüne baktım.. soğuktan kızaran burnunu, koyu kaşlarını, ince dudaklarını inceledim.. "merhaba, sahildeki barda çalışıyorum , geçen hafta sonu çok ağlamıştınız hani.." dedi. ağlamadığım bir hafta sonu hatırlamaya çalıştım.. "daha iyi misiniz? her şey yolunda mı?" diye sordu. gülümsedim. sen olsan ne yapardın? eminim sen de gülümserdin."hayır." demek istedim, "hayatım hala berbat ama param olmadığı için artık evde ağlıyorum.." ama onun yerine; "evet." dedim, "şimdi daha iyiyim, teşekkürler.." "sevindim" dedi, "içime işlemişti göz yaşlarınız, arkadaşınız da çok çaresiz görünüyordu." sana anlatmak istiyorum bunu. telefonu açıp, "merhaba, begüm ben hatırladın mı?" diye sitem etmek, sonra da bugün olan, bu şeyi sana anlatmak istiyorum. ama anlatamıyorum.. sonra, seni özledim demek istiyorum, seni çok özledim. ama bitti, yokuz artık. nasıl olacak? kim sana seni ne kadar sevdiğimi söyleyecek? kimse. çok seviyorum oysa.. ne kötü. umurunda mı, onu bilsem bile yeter aslında.. bu daha kötü.