never+L

ben uyku problemi çekmem, çekmezdim...
sağıma döner, hemen uyurdum.
bu aralar pek öyle olmuyor…
öyle kırık ki içim,
parça parça…
ne zaman yine sağa dönüp uyuyacak olsam, o parçaların koparken, çarparken, düşerken, saplanırken çıkardığı sesler yankılanıyor kulaklarımda, dehşetli bir ses, uyumak imkansız…
seslere kulaklarımı kapasam, acıdan uyuyamıyorum, çeperlerime batıyor kırıklarım, için için yanıyor canım, çok…
sola dönsem aynı şey, yüzüstü aynı…
dönüp dururken sızıp kalıyorum.
kan revan içinde uyanıyorum sabah, yaralarımı saramadan aceleyle çıkıyorum evden, gözlerim şiş...

yürüdükçe iz kalıyordur belki, bilmiyorum.
her gün bir parçam kangren olup düşüyor.
ben her akşam biraz daha eksik dönüyorum, içim biraz daha kırık, kırgın...

parça parça…
…
madem kurduğum hayaller kırıyor beni bu kadar,
madem olmayan ülkenin o yaramaz çocukları ağlatıyor beni böyle,
nerede aynı ülkenin kurşun askerleri? neden korumuyorlar beni?
“güvendesin, burada bizi bekle” deseler, onlar yürüyemediği için ben bir adım geri atsam…
olmaz mı?
…
şimdi düşündüm de, hiç kurşun askerim olmadı benim,
çok severim oysa…

.

yokum! yoksun! yok!