bazı sabahlar bacaklarımda, kollarımda morluklarla ve çiziklerle uyanıyorum; "yine aynı kabusu gördüm heralde" diyorum hemen. ilkinde değilse de, ikinci fincan kahveyle hafifliyor sızısı...
geçiyor diyemem ama dayanılıyor...
...
bazı akşamlar bacaklarımda, kollarımda morluklarla ve çiziklerle giriyorum yorganın altına; tek kelime çıkmıyor ağzımdan. uyku tutmuyor, dinlediğim müzikler, okuduğum öyküler fayda etmiyor, hafiflemek şöyle dursun, artıyor sızısı...
'gerçek' onlar, onlara dayanılmıyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder