.
"omzunda bi semenderle bana doğru yürüyordu..."
bu sabah, bi köşeyi dönünce, -pıt- diye düştü bu cümle önüme... olur böyle şeyler zaman zaman, ama ben hemen yüz vermem öyle her cümleye, o yüzeden görmezden geldim önce, ama giriverdi zihnime, yanıp sönmeye başladı neon ışıklarıyla...
nasıl bi cümleki bu?! ne önüne bi hikaye alabilir, ne ardına bi sonuç...
hem semender ne ki?! ne işi var ki bi omuzda?! ve bana doğru yürüyor... ne alaka?!
kimsesiz, hikayesiz bu cümleyi ben sahipleniyorum şimdi; minik defterimde bomboş bi sayfanın bi kenarına iliştirdim, yadırgar sandım yerini, aksine keyifle yerleşti, yorulmuş, uyuyakaldı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder