tirşe

bir sahilde, bir bankta yan yana oturuyorlardı…
“serin” dedi kız.
“serin” harika bir kelime, eğer kullanmayı biliyorsan, “ılık”tan bile güzel…
oğlan hırkasını uzattı, o hiç üşümez, her zaman sıcaktır…
kız omzuna aldı hırkasını, kokusunu ciğerlerine doldurdu, üstüne de sinse keşke…
çok geçmeden yine karabataklarla bir daldı kızın gözleri.
susuyorlardı…
sonra;
“içime işliyor yalnızlığın” dedi oğlan, “bir deniz kenarında böyle oturman çok hüzünlü…”
“yalnız değilim,” dedi kız, “yanımda sen varsın.”
sustular yine, ikisi de sonrasını bilmiyordu, umut ediyorlardı yalnızca…
kim bilir,
içinin hep serin kalacağını bilseydi kız, yine koyar mıydı başını onun sıcak omzuna…

eylül '07 istanbul