yapma

zaman görünmezliğinden usanmıştı, bir bedende can bulmayı diledi. yeryüzünün tüm meydanlarını dolaşıp, "arkamdan konuştuğunuz yeter, neyse derdiniz, yüzüme söyleyin!" diyecek, bu kez de o hesap soracaktı insanoğlundan.
dileği gerçekleşti ve yollara düştü zaman, her yerdeydi, otobüste yanımızda, uyanıp başucumuzdaki suyu içerken, bir odada yalnız ağlarken ya da bir masanın etrafında, tok karna kahkahalar atarken yanımızdaydı, her yerdeydi..
fakat, biz mücadele ettik, o yoruldu ve bir gün zerrelere ayrıldı zaman, sonsuz toz zerresine bölündü. durmaksızın omuzlarımıza konuyor şimdi, saçlarımızın arasına nüfus ediyor, defalarca yıkasak da ellerimizden çıkmıyor.
biz ağırlaşıyoruz, kirleniyor, körleşiyoruz, birbirimize dokunamıyor, duymuyoruz ve öyle cahil, öyle hazırcıyız ki "hayat" diyoruz adına, "hayat, bizi bu hale getirdi..".

11.04