..

sıkıştım..

her kaçtığım yerde daha çok üstelik..

mekanlara sıkıştım ya inanılır gibi değil..

katlanabilirim sandığım hiçbir şeye katlanamıyorum şimdi.

ekranların içinde, sahnelere yapıştırılmış gibi, robotik, isteksiz, ruhsuz, renksiz ve -bunda dahi- başarısızım..

kabuslarımda -ki sanıyorum genelde böyledir- bağıramam ben, sesim çıkmaz, paniğe kapılır nefessiz kalırım, kaldı ki kabus da budur zaten.. parmağı replay de takılı, ben hep bu soluk soluğa haykırma halindeyim şimdi..

hayır diyemedim, olmaz, yapamam diyemedim.. buna hakkım var mıydı ondan da şüpheliyim.. bazı kararları ben verdim evet, ama bazıları olageldi..

işin kötüsü, bu bazen işime geldi.

üstünkörü yaparken temizliği, tüm sıkıntı köşelerde kaldı, birikti, kemikleşti..

öfkeliyim..

bir dolu nedenim var, mesnetsiz, çocukça, şımarıkça, önemsiz, yersiz, en son da zahiri olduklarını düşünmeye başlayıp söyleyemiyorum..

sussam, sessizliğimle başa çıkamıyorum..

yapamıyorum..

öyle harika yemekler de yapamıyorum, şık topuzlar da..

iki lafı bir araya getiremiyorum mesela, oturup sakin sakin iki kelam edemiyorum..

hep sıkılıyorum..

olmuyor.

olmadı.

ben, bu işi beceremedim..

boktan bir insan olup çıktım..