iç sesim susalı çok oldu, duygusal olan...
ama bi de zihnimin onlarca sesi var benim, ki bunlar kafamın içinde dolaşan sadist, sevimsiz cüceler tarafından seslendirilir ve ağızları hiç hayra açılmaz... bir süredir -birkaç oyunbozan dışında- onlar da kayboldu.
saklanmış olmalılar beynimin kıvrımlarına, bi pislik peşindeler, kesin!
hiç bu kadar sessiz oldum mu hatırlamıyorum ama korkuyorum.
huzurlu bi sukunet değil benim ki, garip bi suskunluk...
garip...
dış sesime gelince...
hah!
hiç lafın azına gitmiyor dilim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder